Celiakia (synonim: glutenozależna choroba trzewna) − to choroba zapalna jelita cienkiego o podłożu immunologicznym, spowodowana trwałą nietolerancją glutenu zawartego w zbożach (m.in. w pszenicy, życie i jęczmieniu). Występuje u osób z predyspozycją genetyczną. Celiakia jest uważana obecnie za jedną z najczęściej występujących na świecie chorób uwarunkowanych genetycznie. Częstość występowania potwierdzonej celiakii u osób dorosłych wynosi do 1,0%.
Choroby tarczycy rozpoznawane są relatywnie często. Niedoczynność tarczycy występuje u około 2−5% ogólnej populacji. Większość przypadków stanowią pacjenci z chorobą Hashimoto (kobiety chorują kilka razy częściej). Niedoczynność tarczycy występuje u około 2−3% ciężarnych.
Choroby tarczycy dotyczą ponad 300 milionów osób na całym świecie. Większość z zaburzeń stanowi jednak niedoczynność tarczycy oraz autoimmunologiczna choroba Hashimoto.
Niedoczynność tarczycy jest to niedobór hormonów tarczycy (T3–trójjodotyronina, T4–tyroksyna) prowadzący do uogólnionego zwolnienia procesów metabolicznych w organizmie człowieka. Dlatego też chora tarczyca oznacza chorobę całego organizmu.
W artykule opisano najnowsze standardy diagnostyczne dotyczące czynnościowych zaburzeń tarczycy, czyli jej nadczynności i niedoczynności.
Oksytocyna jest hormonem podwzgórzowym wydzielanym bezpośrednio do mózgu i przechodzi do krążenia obwodowego przez tylny płat przysadki mózgowej. Wykazano, że u gryzoni oraz naczelnych innych niż człowiek oksytocyna podawana przewlekle powodowała trwałe zmniejszenie masy ciała, obniżenie spożycia pokarmu, zwiększenie wydatków energetycznych i indukowała lipolizę.
PCOS, czyli zespół policystycznych jajników (ang. polycystic ovarian syndrome) jest coraz częściej diagnozowany wśród kobiet. Obecnie należy do najczęstszej przyczyny niepłodności oraz hirsutyzmu u kobiet.
Zdecydowana większość osób dotkniętych autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy typu Hashimoto leczona jest substytucyjnie, co oznacza farmakologiczne uzupełnienie niedoborowych hormonów tarczycy.
W endokrynologii wyróżnia się dwie najważniejsze jednostki chorobowe związane z zaburzeniami wydzielania kortyzolu – chorobę Addisona i zespół Cushinga. Jednak badania pokazują, że zaburzenia wydzielania kortyzolu mogą również współistnieć z takimi chorobami, jak: otyłość, zespół metaboliczny, cukrzyca typu 2, zaburzenia depresyjne czy choroby z autoagresji. W pierwszej części artykułu dotyczącej zaburzeń wydzielania kortyzolu zostanie przedstawiony jego związek z patologiami oraz metody oznaczania jego stężenia w organizmie.
Choroba Hashimoto bardzo często współwystępuje z innymi schorzeniami o podłożu autoimmunologicznym. Wśród najczęściej występujących można wymienić: cukrzycę typu I, łuszczycę, celiakię, bielactwo, toczeń rumieniowaty. Pacjenci dodatkowo często cierpią z powodu insulinooporności, zaburzeń lipidowych, zespołu policystycznych jajników czy atopowego zapalenia skóry3.
