Problematyka zaburzeń odżywiania przedstawiana w literaturze fachowej dotyczy głównie młodzieży i osób dorosłych. Przegląd statystyk wskazuje, że około 0,5% tej grupy cierpi na anoreksję, około 1% na bulimię, a nietypowe postaci zaburzeń odżywiania występują nawet trzy razy częściej niż anoreksja i bulimia łącznie.

Najczęściej anoreksja rozwija się między 13 a 18 rokiem życia, 20-krotnie częściej u dziewczynek niż u chłopców. Bulimia przeważnie rozwija się w okresie dojrzewania, częściej u płci żeńskiej (na 30 chorych kobiet przypada 1 mężczyzna). Chociaż dolna granica wieku zachorowań na anoreksję i bulimię obniża się, u dzieci zaburzenia odżywiania rzadko występują w typowej postaci (na ogół diagnozowane są niespecyficzne zaburzenia odżywiania).

Obok powszechnie znanych zaburzeń, takich jak anoreksja czy bulimia, pojawiają się nowe, mniej znane, lecz równie niebezpieczne dla zdrowia. W artykule opisano nieklasyfikowane do tej pory jednostki związane z nieprawidłowymi wzorcami odżywiania się.

Nadmierny stres, choroby psychiczne, nerwice, problemy z akceptacją siebie i swojego ciała ujawniają się również w jamie ustnej.

W maju 2013 r. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wydało piątą edycję klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).

Zaburzenia odżywiania (ZO) mogą mieć druzgocący wpływ na zdrowie i wydajność sportowców. Mimo że kobiety stanowią znaczną większość wśród osób, które szukają profesjonalnej pomocy w związku z zaburzonymi wzorcami odżywiania, zjawisko to dotyczy także mężczyzn sportowców¹. Uważa się, że obraz ZO u osób profesjonalnie uprawiających sport może się różnić od tego, jaki występuje u osób niebędących sportowcami².

Jadłowstręt psychiczny, anoreksja (z greckiego anorexia nervosa) dokładnie oznacza brak apetytu: an – brak, orexis – apetyt¹. Jest to jednostka chorobowa, która według klasyfikacji ICD-10 należy do zaburzeń odżywiania prowadzących do poważnych zmian w zdrowiu fizycznym i psychicznym.