Cukrzyca staje się pandemią całego świata. Bardzo dużo mówi się o cukrzycy typu 2, a zwiększony problem dotyczy również cukrzycy typu 1.

Obecnie w Polsce liczba chorych na cukrzycę przekracza 3 miliony. Główną grupę (około 85%) stanowią osoby chorujące na cukrzycę typu 2.

Odpowiednia strategia żywieniowa diabetyka powinna obejmować takie elementy, jak: cel, czynniki mające wpływ na poziom glukozy (długość i typ treningów), czas i miejsce monitorowania glikemii, postępowanie przy określonych poziomach glukozy oraz edukację zawodnika.

Osoby chorujące na cukrzycę typu 1 są w grupie podwyższonego ryzyka zaburzeń odżywiania (ZO) w stosunku do populacji ogólnej.

W badaniach asocjacyjnych całego genomu (GWAS - genome-wideassociationstudies) i w Projekcie Poznania Ludzkiego Genomu (HGP – Human Genome Project) cukrzyca typu 2 była jedną z chorób cywilizacyjnych cieszących się największym zainteresowaniem badaczy. Badanie GWAS pozwoliło na identyfikację ponad 100 lociSNP (SNP – Single Nucleotide Polymorphism, polimorfizm pojedynczego genu) zaangażowanych w wystąpienie cukrzycy typu 2¹.

Menu zostało opracowane przez Samar Khanafer-Gniadek - uczestniczkę III edycji programu MasterChef wraz z dietetykiem specjalizującym się w leczeniu cukrzycy - Mileną Kuzaka.

W poprzednim numerze (pierwsza część artykułu dostępna tutaj) zwróciliśmy uwagę na problem cukrzycy typu 1 u dzieci: jej epidemiologię, rozwój, sposoby leczenia, cele postępowania żywieniowego. W poniższym artykule skupimy na poszczególnym udziale makroskładników pokarmowych, przedstawiona zostanie współpraca dietetyka z pacjentem z cukrzycą typu 1 oraz studium przypadku.

Etiologia cukrzycy występującej u noworodków jest wciąż przedmiotem badań. Jest to zaburzenie metaboliczne występujące niezwykle rzadko (zapadalność 1:200 000 noworodków)¹.

Zespół metaboliczny istnieje w medycynie już ponad 80 lat. Początki sięgają 1923 roku, kiedy to Kylin po raz pierwszy opisał zależność między współistnieniem hiperglikemii i nadciśnienia tętniczego. Dwadzieścia lat później Vagure opisywał współistnienie zależności między otyłością brzuszną, cukrzycą oraz innymi schorzeniami. W 1988 r. Reaven opisał grupę współistniejących czynników metabolicznych takich jak: oporność na insulinę, hiperinsulinizm, zaburzenia lipidowe, nietolerancja glukozy oraz nadciśnienie tętnicze, które przyczyniają się do rozwoju ChNS (Choroby niedokrwiennej serca). Zespół, który opisywał Reaven wielokrotnie zmieniał swoją nazwę. Począwszy od zespołu X, kwadratu śmierci do obecnej nazwy zespołu metabolicznego, a także zespołu polimetabolicznego czy też zespołu insulinooporności³.

Dieta śródziemnomorska to zespół nawyków żywieniowych typowych dla mieszkańców regionu śródziemnomorskiego, którzy w latach 60. XX wieku rzadko zapadali na choroby serca, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu II oraz niektóre nowotwory. Zachowania żywieniowe tego typu stanowią pełne odzwierciedlenie zasad zdrowego żywienia i warto je wprowadzić w życie w celu profilaktyki lub wspomagania leczenia przewlekłych chorób niezakaźnych.