Włączenie do diety pacjenta żywności specjalnego przeznaczenia medycznego stanowi pierwszą metodę interwencji z zakresu leczenia żywieniowego. Decyzję o jej rozpoczęciu podejmuje się w sytuacji, w której pacjent nie jest w stanie pokryć swojego zapotrzebowania na składniki pokarmowe, spożywając dietę tradycyjną, doustną, bądź gdy taki sposób odżywiania jest dla niego niewystarczający. Podstawową zaletą żywności specjalnego przeznaczenia medycznego jest jej skład oraz niewielka objętość, co znajduje zastosowanie zwłaszcza w przypadku chorych ze zmniejszonym apetytem.
Niedożywienie stanowi powszechny na całym świecie problem. Jego obecność niekorzystnie wpływa na przebieg leczenia wielu chorób, jak również pogarsza rokowanie pacjentów. Wczesne rozpoznanie i leczenie niedożywienia mogą znacząco wpłynąć na poprawę sytuacji chorego1 .
Włączenie do diety pacjenta żywności specjalnego przeznaczenia medycznego stanowi pierwszą metodę interwencji z zakresu leczenia żywieniowego. Decyzję o jej rozpoczęciu podejmuje się w sytuacji, w której pacjent nie jest w stanie pokryć swojego zapotrzebowania na składniki pokarmowe, spożywając dietę tradycyjną, doustną, bądź gdy taki sposób odżywiania jest dla niego niewystarczający. Podstawową zaletą żywności specjalnego przeznaczenia medycznego jest jej skład oraz niewielka objętość, co znajduje zastosowanie zwłaszcza w przypadku chorych ze zmniejszonym apetytem.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
