Poza odpowiednio dobraną farmakoterapią w chorobie Hashimoto bardzo ważne jest stosowanie odpowiedniego sposobu żywienia w celu syntezy i wydzielania hormonów tarczycy, ich transportu we krwi i prawidłowego wiązania z komórkami docelowymi, a także zmniejszenia stanu zapalnego w organizmie i rozwoju innych zaburzeń metabolicznych wynikających z deficytu hormonów tarczycy w ustroju.
Choroba Hashimoto, nazywana również przewlekłym limfocytarnym zapaleniem tarczycy, opisana została po raz pierwszy w 1912 r. przez japońskiego chirurga Hakaru Hashimoto. Jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń niedoczynności tarczycy mających podłoże autoimmunologiczne. Na rozwój tej choroby częściej narażone są kobiety niż mężczyźni (10–20-krotnie), co jest związane mię- dzy innymi z działaniem estrogenów. Największa zachorowalność na chorobę Hashimoto występuje w wieku 45–65 lat, choć coraz częściej chorują osoby o wiele młodsze.
Poza odpowiednio dobraną farmakoterapią w chorobie Hashimoto bardzo ważne jest stosowanie odpowiedniego sposobu żywienia w celu syntezy i wydzielania hormonów tarczycy, ich transportu we krwi i prawidłowego wiązania z komórkami docelowymi, a także zmniejszenia stanu zapalnego w organizmie i rozwoju innych zaburzeń metabolicznych wynikających z deficytu hormonów tarczycy w ustroju.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
