Głównymi cukrami wchodzącymi w skład budowy chemicznej miodów jest glukoza i fruktoza, stąd jego słodki smak. Ale czy słodkość i smakowitość to wszystko za co powinniśmy cenić miód? Nie, medycyna ludowa wie o tym od dawna, medycyna konwencjonalna coraz bardziej do tego się przekonuje. Miód stosowany jest z powodzeniem w leczeniu ran, ponieważ odznacza się wysoką aktywnością antybakteryjną. Badania¹ wykazały, że szczepy bakterii występujące w ranach, zakażeniach i ropniach, które w większości były oporne na antybiotyki stosowane w leczeniu, takie jak ampicylina, cefradyna, chloramfenikol, gentamycyna i oksytetracyklina były wrażliwe na działanie badanych miodów. Większość miodów dostępna w handlu na świecie wykazuje bardzo dobre skutki bakteriobójcze i w większości badań rany były aseptyczne w ciągu 7-14 dni stosowania miodu. Również inne badania wykazały, że nasze krajowe miody wykazują wysoką aktywność antybiotyczną. Największą: nawłociowy, gryczany i nektarowo-spadziowy, a ich średnia aktywność antybiotyczna kształtowała się odpowiednio na poziomie: 31,8; 30,0 i 29,3 JA*/g². Nieco niższą aktywność antybiotyczną wykazały się miody: lipowy, spadziowy (w większości wytwarzany ze spadzi iglastej) oraz wrzosowy. Ich średnia aktywność antybiotyczna wynosiła odpowiednio: 24,4; 23,5 i 23,4 JA/g. Natomiast stosunkowo niską aktywność przejawiały takie miody, jak rzepakowy, wielokwiatowy i inne odmiany miodów nektarowych i akacjowy. Charakteryzowały się one średnią aktywnością antybiotyczną na poziomie odpowiednio: 18,0; 16,5; 12,4 i 11,0 JA/g.

* aktywność antybiotyczna badanej próbki miodu odmianowego w jednostkach aktywności (JA/g)