Od plemienia Tsimane z odległej boliwijskiej dżungli można się nauczyć zdrowego stylu życia. Dieta plemienia Tsimane charakteryzuje się przewagą odpowiednio dobranych produktów pochodzenia roślinnego, które czynią ją dietą kardioprotekcyjną z zasadami podobnymi do diety DASH oraz do diet z grupy niebieskich stref. Zasady tej diety po części pokrywają się również z zaleceniami dietetycznymi dla osób starszych. Wdrożenie zwyczajów żywieniowych Tsimane i połączenie ich z aktywnym stylem życia może wpływać na wydłużenie życia w pełnym zdrowiu. Badania pokazują bowiem, że dzięki swojej specyficznej diecie oraz codziennej aktywności fizycznej serca członków plemienia Tsimane są najzdrowsze na świecie.

KIM SĄ TSIMANE?

To boliwijskie plemię zbieraczo-ogrodnicze, osiedlone nad rzekami Quiquibey, Maniqui i Mato, mieszkające w domach zbudowanych głównie z materiałów pochodzących z amazońskiego lasu, z klepiskiem i dachami pokrytymi strzechą. Mają słaby dostęp do elektryczności oraz latryn. Wodę pozyskują głównie z rzek i strumieni, niewielka część tubylców korzysta dodatkowo ze studni komunalnych. Utrzymują się głównie z uprawy: bananów, kukurydzy, słodkiej odmiany manioku, ryżu i babki lancetowatej. Sezonowo zbierają zaś owoce, miód i orzechy. Łowią ryby w rzekach i lagunach oraz polują na ssaki neotropikalne, takie jak: kapibary, szynszylowate, małpy oraz w niewielkim stopniu nietoperze.

Tsimane zaczęli mieć większą możliwość rozwoju od drugiej połowy XX wieku. Dzięki wycince lasu otrzymali dostęp do dróg lądowych i rzecznych, a dzięki nowym technologiom zaburtowy silnik do łodzi. Przez zwiększenie dostępu do medycyny zaczęła wydłużać się z kolei oczekiwana długość ich życia. W ciągu półwiecza wzrosła o dziesięć lat (z 60 do 70 lat). Pomimo zwiększenia dostępu do opieki medycznej plemię nadal preferuje naturalne metody leczenia. Głównie ze względu na tradycję, ale także i lęk przed często występującą dyskryminacją etniczną w miejskich ośrodkach zdrowia.

Tubylcy narażeni są przez większość swojego życia na różnego rodzaju infekcje. Najwyższe ryzyko zakażenia występuje u dzieci, ponieważ ich układ immunologiczny jest słabszy, przez co ciężej przechodzą np. infekcje pasożytnicze. Najczęstsze zakażenia pasożytnicze u Tsimane są przenoszone przez glebę i stanowią 67% wszystkich infekcji. Do najpowszechniejszych pasożytów należy tęgoryjec dwunastnicy. Jest to pasożyt należący do typu nicieni żyjących w dwunastnicy. Przenoszony jest przez wypicie skażonej wody lub przez spożycie nieumytych warzyw i owoców, na których znalazły się jego jaja.