Bulimia jest zaburzeniem odżywiania, które wymaga interdyscyplinarnego podejścia do pacjenta. W leczenie bulimii powinni być zaangażowani m.in. tacy specjaliści, jak: lekarz psychiatra, internista lub lekarz rodzinny, dietetyk, psycholog/psychoterapeuta, ginekolog, czasem stomatolog.

Epidemiologia

Szacuje się, że bulimia występuje u 1,1–4,2% populacji kobiet i jest najczęściej rozpoznawanym zaburzeniem odżywiania. Choroba dotyczy głównie nastolatek i kobiet w młodym wieku. Mężczyźni chorują 10-krotnie rzadziej. Wg danych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego 8% osób w populacji może mieć objawy zespołu subklinicznego⁷.

Etiologia i patogeneza

Do czynników odpowiedzialnych za rozwój bulimii psychicznej zalicza się:

• Czynniki biologiczne: w badaniach uwzględnia się niedobór serotoniny – jednego z neuroprzekaźników odpowiedzialnych za funkcjonowanie mózgu. Istnieją też doniesienia o znaczeniu takich substancji, jak leptyna (zwana hormonem sytości), oreksyna, neuropeptyd Y i peptyd YY7. Podkreśla się też zmniejszone wydzielanie cholecystokininy po posiłkach, odpowiedzialne za nieprawidłowe odczuwanie sytości⁵. Uważa się, że jednym z mechanizmów napędzających powtarzalność wymiotów jest uwalnianie przez organizm endorfin pod wpływem bólu wywołanego torsjami4. Endorfiny to endogenne opioidy, substancje podobne do morfiny, i tak jak ona są odpowiedzialne za zmniejszone odczuwanie bólu i dobre samopoczucie w postaci euforii (dlatego są nazywane hormonami szczęścia).
• Czynniki indywidualne – związane z osobowością pacjenta i przejawiające się skłonnością do zachowań impulsywnych w postaci dokonywania samookaleczeń, podejmowania prób samobójczych, tendencji do ryzykownego seksu oraz stosowania alkoholu, leków uzależniających czy też innych środków psychoaktywnych⁷.
• Czynniki rodzinne – osoby z bulimią często pochodzą z rodzin, w których występowały różnego rodzaju dysfunkcje, np. w postaci uzależnienia lub choroby psychicznej rodzica. Podkreśla się też znaczenie doświadczania przemocy w rodzinie w postaci maltretowania czy też wykorzystania seksualnego⁷.
• Czynniki społeczno-kulturowe – przemawia za tym rzadkie występowanie zaburzeń odżywiania w krajach dotkniętych głodem albo gdzie ograniczony jest dostęp do pożywienia. Bulimia częściej występuje w społeczeństwach i grupach (modelki, tancerki, dżokeje), w których jedną z nadrzędnych wartości jest wygląd zewnętrzny i szczupła sylwetka⁵.

• kryteriach diagnostycznych
• obrazie klinicznym zaburzenia
• rozpoznaniu różnicowym
• powikłaniach somatycznych
• procesie diagnostycznym i leczniczym