Otyłość towarzyszy naszej populacji od wieków. Ostatnie kilka dekad charakteryzuje się gwałtownym wzrostem występowania tej choroby. Otyłość nie jest jedynie wizualnym problemem kosmetycznym, ale stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia i życia. Intensywny wzrost masy ciała oraz zbyt niska aktywność fizyczna mają związek z przyrostem tłuszczowej masy ciała. Otyłość może być również objawem choroby, jak w przypadku zespołu Pradera-Williego. Choroba „wiecznego głodu” jest doskonałym przykładem tego, jak niepohamowany apetyt i znikoma aktywność fizyczna mogą doprowadzić do zagrażających życiu komplikacji, takich jak: zaburzenia oddychania, niewydolność serca i układu krążenia. Dlatego tak ważne jest poznanie patomechanizmu w zespole Pradera-Williego, aby ograniczyć do minimum konsekwencje otyłości.
Otyłość jest obserwowana od najdawniejszych czasów, a jej przyczyny i skutki zmieniały się na przestrzeni wieków. W przeszłości osoby z nadmierną masą ciała były postrzegane jako zamożne i żyjące w dostatku, natomiast nadmiar tkanki tłuszczowej uchodził za przejaw wysokiego statusu materialnego. Pierwsze informacje dotyczące otyłości pojawiają się już na przełomie V i IV wieku p.n.e. Hipokrates jako pierwszy zaobserwował, iż nadmierna masa ciała może mieć związek ze skróceniem długości życia. Dynamiczny i intensywny rozwój badań naukowych dotyczących epidemiologii chorób związanych z otyłością spowodował, że w Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organisation − WHO) wpisała otyłość na listę chorób.
Otyłość jest chorobą przewlekłą, charakteryzuje się nieprawidłowym stosunkiem przyjmowanej energii oraz wydatku energetycznego związanego z aktywnością fizyczną. Nadmierny wzrost masy ciała spowodowany rozwojem tkanki tłuszczowej powyżej wartości prawidłowych, ustalonych dla danego wieku, płci i rasy, jest przyczyną wielu chorób towarzyszących otyłości. Udowodniono, że otyłość zwiększa ryzyko zapadalności na niektóre choroby, w tym choroby układu krążenia, cukrzycę typu 2, obturacyjny bezdech senny, niektóre typy nowotworów, zapalenie kości i stawów. Badania wykazały dodatkowo, iż otyłość skraca oczekiwaną długość życia. Otyłość olbrzymia może prowadzić do niepełnosprawności i uzależnienia od osób trzecich. Jak wynika z raportu Głównego Urzędu Statystycznego, pod koniec 2009 r. ponad 61% mężczyzn ważyło ponad normę (45% miało nadwagę, 17% otyłość). U kobiet sytuacja wyglądała nieco lepiej − 45% kobiet ważyło zbyt dużo (30% miało nadwagę, 15% otyłość). Dane te wydają się zatrważające.
Otyłość towarzyszy naszej populacji od wieków. Ostatnie kilka dekad charakteryzuje się gwałtownym wzrostem występowania tej choroby. Otyłość nie jest jedynie wizualnym problemem kosmetycznym, ale stanowi znaczące zagrożenie dla zdrowia i życia. Intensywny wzrost masy ciała oraz zbyt niska aktywność fizyczna mają związek z przyrostem tłuszczowej masy ciała. Otyłość może być również objawem choroby, jak w przypadku zespołu Pradera-Williego. Choroba „wiecznego głodu” jest doskonałym przykładem tego, jak niepohamowany apetyt i znikoma aktywność fizyczna mogą doprowadzić do zagrażających życiu komplikacji, takich jak: zaburzenia oddychania, niewydolność serca i układu krążenia. Dlatego tak ważne jest poznanie patomechanizmu w zespole Pradera-Williego, aby ograniczyć do minimum konsekwencje otyłości.
W dalszej części artykułu przeczytacie Państwo między innymi o:
- diagnostyce choroby PWS
- etapach rozwoju dziecka a PWS
- sposobach leczenia dzieci za pomocą diety
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
